REALIZACJA
Zdjęcia do filmu powstały w Vancouver i okolicach, które zagrały Portland w Oklahomie. Drobną część zdjęć nakręcono właśnie tam. Cutler współpracował ściśle z operatorem Johnem de Bormanem i scenografem Brentem Thomasem, by zróżnicować wizualny styl filmu. Inaczej musiały wyglądać wspomnienia Mii, inaczej dzień dramatycznego wypadku, któremu uległa. – Sekwencje wspomnieniowe utrzymane są w nasyconych barwach, współczesność sfilmowaliśmy w niemal monochromatycznej tonacji – tłumaczył swą koncepcję realizator. – W części współczesnej Mia, pogrążona w śpiączce, przebywa poza własnym ciałem. Greenspan mówiła: – Pierwsze, co wyjaśnił mi R.J., to było to, że nie zamierzał zmienić filmu w rewię efektów specjalnych i wizualnych. Żadnego przechodzenia przez ściany, jedynie prawdopodobieństwo emocji. De Borman zaproponował wielką głębię ostrości i obiektywy o dużej ogniskowej, by podkreślić izolację Mii. Zastosowano też Steadicam, by sprawić wrażenie, że dziewczyna porusza się po szpitalu w sposób niemożliwy dla zwykłego człowieka. Cutler opowiadał, że jego ulubioną sceną jest ta, gdy rodzina Mii dowiaduje się o stanie jej zdrowia od lekarza i pracownika społecznego. Patrzymy na to wydarzenie z trudnego do zdefiniowania punktu widzenia, i wreszcie pojmujemy, że to spojrzenie należy do Mii. 

Cutler zdecydował, że jedyne intensywne barwy wyłamujące się z monochromatycznej, wspomnianej wyżej tonacji, to czerwień krwi podczas wypadku i niebieskie ściany szpitala. Scenografowie stworzyli dekoracje w opuszczonym budynku Riverview Hospital w Coquitlam. Wykorzystano liczne tafle szkła i refleksy, by podkreślić barierę pomiędzy Mią i realnym światem. 
Inną bardzo ważną dekoracją był dom Mii. Scenograf znalazł odpowiedni w New Westminster, miasteczku w pobliżu Vancouver. – Wyglądał należycie autentycznie i był bezpretensjonalny – stwierdził. W różnych sekwencjach podkreślano zmiany w domu zachodzące z upływem czasu, a użycie fioletu zwiastowało cień śmierci. Gayle Forman, gdy zobaczyła dom po raz pierwszy, po prostu... zapłakała. – Tak właśnie sobie to wyobrażałam. To wnętrze doskonale oddaje dynamikę tej rodziny. Znalazłam się w świecie, który sama wymyśliłam. Jedno z bardzo ważnych wspomnień Mii to jej przesłuchanie do Julliard w San Francisco. W tej sekwencji użyto scenerii Orpheum Concert Theatre w Vancouver. Gdy Mia gra „Koncert wiolonczelowy a-moll, Op. 33” Camille Saint-Saëns, lepiej niż kiedykolwiek w życiu, jest wewnętrznie rozdarta, bo wie, że w ten sposób oddala się od Adama. Sceny występu sfilmowano z udziałem Moretz oraz Haigan Day, jej dublerki od gry na wiolonczeli, i połączono potem w montażu. Za pomocą komputera stworzono kopię ozdobnego plafonu, którą wkopiowano w zdjęcia z Orpheum Theatre. Scenę pierwszej randki Adama i Mii, kiedy to chłopak zabiera ją na występ słynnej wiolonczelistki Alisy Weilerstein, sfilmowano w Chan Centre na terenie University of British Columbia. Występy Adama z jego zdobywającym coraz większą popularność zespołem Willamette Stone kręcono w różnych klubach w Vancouver. Scenograf Brent Thomas opowiadał, że pierwsza z lokalizacji to nawet nie klub, ale salka przypominająca przestrzeń większej i raczej obskurnej kuchni restauracyjnej. Odpowiednie wnętrze znaleziono zresztą w starej restauracji. Cutler poprosił Johna Carrafę, z którym pracował uprzednio w teatrze, o zainscenizowanie scen koncertowych, wyreżyserowanie zarówno zachowań zespołu, jak i reakcji publiczności. Był rad z tej decyzji. – John nasycił te sceny autentyzmem, można się było poczuć jak podczas prawdziwego występu. 

Najbardziej widowiskowy koncert Adama i jego zespołu nakręcono w Rickshaw, największym w Vancouver i najpopularniejszym klubie, mekce tamtejszego alternatywnego rocka. Zdjęcia do innego ważnego koncertu grupy, który miał miejsce w Halloween, powstały w nocnym klubie Cobalt. Mia, tańcząc wśród postaci w stosownych do okoliczności kostiumach, po raz pierwszy nie czuje się w świecie Adama outsiderką. 
Kostium Mii na tę okazję sprawił wielką przyjemność Monique Prudhomme, która go zaprojektowała. Tak tłumaczyła swe zamiary: – Czerpałam inspirację ze świata Blondie. Wielka biała peruka jak u chińskiej lalki, top imitujący skórę lamparta, króciutka spódnica z klamerkami po bokach, pończochy i buty z czerwonej imitacji skóry jaszczurki na wysokim obcasie.
W kostiumach, które nosi Adam, starano się subtelnie zaznaczyć zmiany, jakie niesie za sobą dojrzewanie. Chłopak przez cały czas używa tych samych gitar – elektrycznego Fendera Jaguara Electric oraz akustycznego Fendera Guild Acoustic. Wiolonczelę, na której gra bohaterka, wykonał lutnik z Vancouver, Ian Moar, nawiązując do dawnego modelu instrumentu, o stosunkowo małych rozmiarach.
Film otwiera sonata Beethovena na wiolonczelę zmieszana z rockowymi riffami takich artystów jak Zoltan Kodaly, Bach, Buzzcocks, Beck, Sonic Youth, Blondie, Iggy Pop czy The Dandy Warhols. Moretz dostała następujący zestaw: mnóstwo muzyki klasycznej, Nirvana z płyty „Unplugged” oraz muzyka związana z rodzicami Mii: The Clash, Iggy Pop, David Bowie, Elvis Costello, The Smashing Pumpkins, Pearl Jam. Blackley otrzymał zbliżony zestaw, ale z większym naciskiem na punka i grunge. Enos i Leonard – mnóstwo punka, nowej fali i grunge'u. Odpowiedzialna za oprawę muzyczną Linda Cohen i kompozytor Heitor Pereira wykonali olbrzymią pracę, poszukując potrzebnych pięciu utworów, które w filmie miała zagrać grupa Adama Willamette Stone.