Najsłynniejszy w świecie popkultury agent wywiadu James Bond obchodził trzy lata temu pięćdziesięciolecie swych filmowych narodzin. Rocznica była umowna, lecz wyrazista. 5 października 1962 roku w londyńskim Pavilion Theater odbyła się premiera pierwszego filmu kinowego z Bondem – „Dr No” Terence'a Younga, który stał się wówczas dość niespodziewanym przebojem i początkiem słynnego cyklu, który liczy dziś sobie 24 filmy wyprodukowane przez wytwórnię Eon Pictures. Były też dwie pozycje spoza cyklu (w tym jedna parodia) i wczesny film telewizyjny. Nad niespodziewaną żywotnością postaci Bonda zastanawiało się wielu krytyków, komentatorów i naukowców. Filmy o jego przygodach biły rekordy kasowe i ku zaskoczeniu wielu przetrwały fale kolejnych filmowych mód. A powieści i opowiadania Iana Fleminga (1908–1964), który stworzył agenta z licencją na zabijanie są stale wznawiane, doczekały się licznych wariacji i kontynuacji. Jednak prawdziwym i największym królestwem agenta 007 jest kino. 

Flemingowi udało się połączyć w doskonałych proporcjach wiele elementów, które nie tworzyły do czasu jego wejścia na arenę literatury sensacyjnej spójnej całości. Kino jeszcze bardziej te charakterystyczne cechy uwypukliło. Bond bywał okrutny i obdarzony swoistym, raczej sarkastycznym poczuciem humoru, uważano go za projekcję marzeń o bezwzględnej męskości łagodzonej wyspiarskim arystokratyzmem. W jego postaci dostrzegano też bardzo atrakcyjną emanację indywidualistycznej i hedonistycznej kultury Zachodu, która jest jednakże w pewnym stopniu świadoma swych ograniczeń i pomimo wszystko nie zatraca etycznego wymiaru. Bo agent bywa cyniczny, ale cynizm nie jest jego znakiem firmowym. Działa przecież nie tylko w imię skuteczności czy dla zabawy, ale w sposób często bezwzględny walczy z zagrożeniami, które pojawiają się nad zachodnim demokratycznym światem. 

Zaczynał jako dwuznaczny rycerz „zimnej wojny”, zdecydowaniem gotów dorównywać bezwzględnym przeciwnikom zza „żelaznej kurtyny”, by w końcu zawsze ich przewyższyć i nieuchronnie pokonać. Jak wiadomo, pisarz widział idealne wcielenie Bonda w aktorach znanych ze skłonności do delikatnej autoironii i o urodzie amantów – Carym Grancie i Davidzie Nivenie. Jednak po tym, jak Bonda zagrał Szkot Sean Connery, w pamięci widzów pozostał człowiek dość nieokrzesany, za to niezwykle skuteczny. 

Bond to reprezentant upadłego Imperium Brytyjskiego, w sposób niejako baśniowy zadający kłam jego zmierzchowi. Jednocześnie to bohater niepozbawiony wyrazistej osobowości, która paraliżuje przeciwników i jak magnes działa na kobiety. Zwracano uwagę, że uosabia on męskie (niektórzy uważali, że wręcz chłopięce) fantazje o ratowaniu świata i zdobywaniu przy tym pięknych kobiet, obracaniu się w świecie luksusu i oszałamiających gadżetów. Postać ta była krytykowana za szowinizm, seksizm i autorytarne ciągoty, ale pozostawała ciągle popularna. Z oczywistych względów za „żelazną kurtyną” Bond stał się jedną z najbardziej zaciekle zwalczanych postaci popkultury, synonimem zgnilizny Zachodu i jego nieuleczalnie imperialistycznego ducha. 

Wydawało się, że katastrofą dla cyklu może stać się odejście Seana Connery'go. Tym bardziej, że jego następca, Australijczyk George Lazenby, według powszechnej opinii, zupełnie się w roli superagenta nie sprawdził. Warto jednak zaznaczyć, że obecnie część wielbicieli serii dokonała jego swoistej rehabilitacji, uważając, że nie był pozbawiony charyzmy, a jedynie twórcy Bonda przeżywali moment zagubienia. 

Kolejni aktorzy podtrzymali popularność tej postaci. Najbardziej autoironiczny był Roger Moore, skutecznie chłodny okazał się Timothy Dalton, a elegancki i zabawny – Pierce Brosnan. Wszyscy mieli swych wiernych wielbicieli. W 2006 roku na scenie bondowskiej, po dokonanym „resecie” cyklu, pojawił się wybitny brytyjski aktor Daniel Craig. Był to pierwszy Bond–blondyn, początkowo wrogo przyjęty przez wielu fanów, z czasem uznany za najlepszego odtwórcę tej roli od czasów Connery'ego. Sam cykl także ewoluował – od dość zgrzebnych początków, po coraz bardziej wystawne widowiska. W epoce Moore'a pojawiały się coraz wyraźniejsze elementy autopastiszu, w czasach Brosnana zaczęto narzekać na konwencjonalność zbyt już umownego kina akcji. Dlatego też – niewątpliwie pod wpływem cyklu o Jasonie Bournie – w 2006 roku objawił się nowy Bond, bardziej brutalny i bardziej serio. I znów odniósł oszałamiający sukces. 

Sam Mendes został kandydatem do reżyserowania dwudziestego trzeciego filmu ze słynnej serii już po premierze „Quantum of Solace”, w 2008 roku. Jest to pierwszy reżyser–zdobywca Oscara, który zrealizował film z serii bondowskiej, a przy tym twórca wielkiego talentu i formatu. Oscara otrzymał za „American Beauty”, a każdy jego kolejny film stawał się artystycznym, szeroko dyskutowanym wydarzeniem. Jak wspominał Daniel Craig, zaprzyjaźniony z reżyserem od lat (wystąpił w jego gangsterskiej „Drodze do zatracenia”), podczas pewnego przyjemnego popołudnia spędzanego razem przy drinku i cygarach, spytał swego kompana żartobliwie: – Słuchaj Sam, a nie chciałbyś reżyserować następnego Bonda? 

Aktor opowiadał dalej: – Uświadomiłem sobie, że przecież nie jest moją rolą proponować Samowi pracę. Czułem jednak, że to naprawdę dobry pomysł, a producenci Michael i Barbara zgodzili się ze mną całym sercem. Craig podkreślał, że jego zdaniem ważnym atutem reżysera jest to, iż Mendes ma tak wielkie doświadczenie teatralne. – Teatr uczy ludzi bardzo bliskiej współpracy. Oczywiście hierarchia była jasna – to Sam był i jest bossem. Przy tak wielkiej produkcji łatwo popaść w paranoję. Brytyjczyk Mendes przyznawał, że Bond towarzyszył mu właściwie od dzieciństwa, a pierwszy film z Bondem, jaki widział, to „Żyj i pozwól umrzeć”. Od tamtego czasu pokochał całą serię. Propozycja nakręcenia „Skyfall” była spełnieniem jego marzeń, a kontynuowanie cyklu sprawiło mu wielką radość. 

Mendes, który po raz drugi zasiadł na reżyserskim krześle, zdawał sobie oczywiście sprawę, że Bond to akcja i poczucie humoru, ale także coś więcej: – Bardzo zainteresowały mnie postaci i ich wzajemne relacje, które zarysowały się w „Skyfall”. W MI6 mamy przecież nową generację – jest nowy M, nowy Q oraz Moneypenny. Chciałem pokazać, jak zmieniają się, współpracując ze sobą. Dla Craiga główne zadanie było o wiele prostsze: – Po wielkim sukcesie poprzedniej odsłony Bonda, po prostu nie mieliśmy wyjścia. Musieliśmy być więksi i lepsi. A także mogliśmy pozwolić sobie na pewne eksperymenty, co już zapoczątkowaliśmy w „Skyfall”. Mendes tłumaczył także, że dla Bonda to w pewnym sensie nowy początek. Tym razem agent chce kontrolować swoje przeznaczenie, wypełnić misję, którą uważa za słuszną i nic, i nikt nie będzie go w stanie przed tym powstrzymać. Reżyser komentował: – „Skyfall” był filmem, w którym Bond reagował na zagrożenia, ale już w pierwszej scenie, przed napisami, został wytrącony z rytmu, zraniony. A potem stale znajdował się o krok za swym przeciwnikiem, Silvą. Popełniał liczne, bolesne błędy, a skutkiem tego była śmierć M, granej przez Judi Dench. Wprawdzie zatriumfował, bo Silva zginął, ale myślę, że miał świadomość porażki. W „Spectre” dostaje szansę odkupienia i będzie się starał ze wszystkich sił ją wykorzystać. 

Tajemnicza wiadomość z przeszłości sprawia, że Bond udaje się z awanturniczą misją do Mexico City, a potem do Rzymu, gdzie spotyka Lucię Sciarrę (Bellucci), wdowę po słynnym kryminaliście. Wreszcie odkrywa świat złowrogiej organizacji SPECTRE. Pojawiała się ona w sześciu wcześniejszych opowieściach bondowskich: „Doktor No”, „Pozdrowieniach z Rosji”, „Operacji Thunderball”, „Żyje się tylko dwa razy”, „W tajnej służbie Jej Królewskiej Mości” oraz w „Diamenty są wieczne”. 

Mendes opowiadał: – Wraz z pojęciem „narodowego bezpieczeństwa” pojawia się pokusa centralizacji i wielkiej inwigilacji. Oraz pomysł, że to, co się dzieje na zewnątrz, da się kontrolować, właściwie całkowicie, za pomocą chociażby dronów. Po cóż nam agenci w terenie? W efekcie MI6 jest zagrożone, zwłaszcza tajna sekcja Double-0. 

Tak więc Bond, polegając na wsparciu Q i Moneypenny, musi odbyć serię dalekich podróży. – Są one tym razem dłuższe i naprawdę odległe. W przypadku „Skyfall”, pomimo wycieczek do Stambułu i Szanghaju, druga część filmu koncentrowała się na Londynie i Szkocji. Tym razem jest inaczej – wyjaśniał reżyser. Craig uzupełniał: – Ten film o Bondzie jest wyraźnie inny od poprzednich, w których wystąpiłem. Myślę, że stylem nawiązuje wyraźniej do pozycji z lat 60. i 70. Mendes: – Chcieliśmy powrócić do tego oldskulowego glamouru w sensie fantastycznych, jak z innego świata, lokalizacji. Posunąć się w tym o wiele dalej. Mamy tu na przykład imponujące Mexico City w czasie Święta Zmarłych. Producent Michael G. Wilson był zdania, że sekwencja wstępna dziejąca się w tej właśnie scenerii jest czymś absolutnie niezwykłym: – To coś wyjątkowego w trzydziestopięcioletniej historii serii. Świadomie staroświeckie kino o epickim oddechu na gigantyczną skalę. Broccoli komentowała: – Jesteśmy w stolicy egzotycznego kraju, wśród setek statystów w imponujących strojach i zespołów kaskaderów, działających tak, że aż dech zapiera. 

Jak wspomniano, Mendes dużą rolę przywiązywał do charakterystyki postaci. Ralph Fiennes („Lista Schindlera”, cykl o Harrym Potterze) został następcą Judi Dench jako przełożony Bonda, M. – Jestem świadomy wielkiej tradycji tej postaci. Wychowałem się na M w interpretacji doskonałego Bernarda Lee, a Judi Dench wniosła do tej roli prawdziwą twardość – zwierzał się aktor. – Sam dał nam pewną przestrzeń, swobodę w nakreśleniu postaci, za co bardzo go cenię. Pomysłem Fiennesa na postać był klimat wyniesiony z klasycznych, zimnowojennych powieści szpiegowskich Fleminga, Grahama Greene'a i Johna Le Carré, których jest wielbicielem.

Andrew Scott („Dumni i wściekli”, „Klub Jimmy'ego”) grający rolę Denbigha, tak mówił o swym bohaterze: – Jest czarujący, wykształcony i bardzo inteligentny. Nie tylko optuje za połączeniem agencji wywiadowczych, ale jest entuzjastą zbudowania porządku bezpieczeństwa opartego na globalnej inwigilacji. Jest też zdania, że jeden agent w terenie, ktoś taki jak Bond, nie ma szans na sukces w starciu z technikami XXI wieku. Myśl, że ludzie tracą kontrolę nad swymi digitalnymi sobowtórami i nad tym, co ich dotyczy w sieci, była bardzo istotna w naszym filmie. Ile informacji zachować dla siebie, jak je chronić, gdzie są granice prywatności? Takie ważne obecnie kwestie pojawiają się w „Spectre”.

Ben Whishaw („Pachnidło: Historia mordercy”, „Powrót do Brideshead”), który zagrał w „Skyfall” nowego Q, cieszył się, że publiczność go zaakceptowała. – Sytuacja się zmieniła, zamiar, by połączyć agencje wywiadowcze sprawia, że wszyscy czują ogromną presję, także Q – mówił aktor. Wspólne zagrożenie powoduje, że Q staje się prawdziwym przyjacielem Bonda i, wiele ryzykując, podejmuje z nim współpracę – niezbyt legalną. – Myślę, że Q darzy Bonda coraz większym szacunkiem. Ulega po części jego magnetyzmowi i poddaje się władzy, którą 007 zyskuje nad otoczeniem. Q stara się ten potężny wpływ kontrolować, ale mimo to pozostaje wobec Bonda niezwykle lojalny – dodawał aktor. 

Także Moneypenny (Naomie Harris), która tym razem nie bierze bezpośrednio udziału w akcji, wspiera sekretnie Bonda, pracując w centrali. A ten nabiera do niej coraz większego zaufania. – Ich relacja staje się coraz bliższa. Naprawdę zaczynają sobie ufać – mówiła aktorka. – Pamiętajmy, że Bond nie zyskuje łatwo przyjaciół, trudno się do niego zbliżyć. Tak więc jego zaufanie to wyróżnienie. No i oczywiście tradycyjnie ta dwójka flirtuje ze sobą na potęgę. 

Rzecz jasna nie mogło zabraknąć dziewczyn, czy też raczej może kobiet Bonda. Pierwsza z nich to Estrella, która pojawia się w sekwencji w Mexico City. Zagrała ją Meksykanka Stephanie Sigman („Rio de oro”, thriller „Pod dnem”, serial „The Bridge: Na granicy”). – Wzięłam udział w scenie z tysiącami statystów w Mexico City. Była bardzo zbliżona do tego, jak w rzeczywistości obchodzimy Dzień Zmarłych, więc łatwo się w niej odnalazłam – wspominała aktorka. 

Wdowę Lucię Sciarrę, którą Bond spotyka w Rzymie, zagrała Monica Bellucci („Malena”, „Nieodwracalne”). Wilson cieszył się, że udało mu się pozyskać tę aktorkę: – Chcieliśmy, by zagrała w Bondzie już wcześniej, ale uniemożliwiał to konflikt terminów. Wreszcie się udało! Moim zdaniem Monica jest po prostu olśniewająca. Aktorka mówiła: – Zgodziłam się, bo reżyseruje Sam Mendes, którego trudno nie doceniać. A cykl bondowski ma swoje miejsce w historii kina, tak jak i piękne kobiety i uzdolnione aktorki, które pojawiały się przez lata u boku Bonda. Sciarra to uwodzicielska Włoszka, która ma wiele sekretów: – Jej mąż był ważnym mafiosem i zginął. Ona obawia się, że może ją spotkać podobny los. Początkowo nie ufa Bondowi, bo w jej świecie władzę mają niebezpieczni, skorumpowani mężczyźni. Ale chemia pomiędzy nią i Bondem jest bardzo silna, więc opory stopniowo znikają, on ją ratuje, a ona daje mu informacje, na których mu zależy.  

Przeciwnicy Bonda są wyjątkowo potężni i charyzmatyczni. Głównego z nich, Franza Oberhausera, zagrał słynny austriacki aktor Christoph Waltz (Oscary za występy u Quentina Tarantino w „Bękartach wojny” oraz „Django”). – Myślę, że jest to klasyczna opowieść i dlatego bohater musi mieć klasycznego antagonistę, który nie tylko chce udaremnić jego działania, ale go bezapelacyjnie zniszczyć. Gdy do cyklu bondowskiego zawitał Daniel, bohater stał się bardziej serio, przestał być dowcipnisiem i to samo dotyczy jego przeciwników. Czy tak pozostanie? Musicie zobaczyć sami – mówił Waltz. Nie mogło też zabraknąć tradycyjnego „goryla” na usługach głównego „czarnego charakteru”, który ma unieszkodliwić Bonda. Tym razem jest to niejaki Hinx, grany przez potężnego kulturystę i wrestlera, Dave'a Bautistę („Riddick”, „Strażnicy Galaktyki”). – Mam wrażenie, że powstał bardzo oldskulowy film ze SPECTRE w centrum fabuły, organizacją tak potężną i tajemniczą, że może być dosłownie wszędzie. To frajda grać czarne charaktery, a grać postać na usługach SPECTRE to frajda podwójna – zapewniał aktor.

Pojawia się też odpowiedzialny za zdradę Vesper Lynd w „Casino Royale” złowrogi Mr. White, którego widzieliśmy krótko także w „Quantum of Solace”. Grający go Jesper Christensen („Tłumaczka”, „Włoski dla początkujących”) mówił: – Wydawało się, że to potężny kryminalista działający na własny rachunek. Teraz okazuje się, że ktoś za nim stoi. White jest bliski śmierci, gdy Bond go odnajduje. Ponieważ jego córka jest w niebezpieczeństwie, dzieli się z agentem informacjami, które stawiają wydarzenia z poprzednich części w zupełnie nowym świetle.

Po raz trzeci w przypadku Bonda i po raz czwarty w przypadku filmów Mendesa, za scenografię odpowiadał Dennis Gassner (Oscar za „Bugsy'ego”). Mendes nie mógł się go nachwalić: – Sporządził 70 stron precyzyjnych technicznych rysunków, które są jak dzieła sztuki. Jest wrażliwy na architekturę, oświetlenie, ma dokonały gust i wyczucie. Gassner tak opowiadał o pracy nad nowym filmem: – Założyliśmy, że będzie to kontynuacja „Skyfall”, ale oczywiście musiało być coś, co kolejnego Bonda będzie wyróżniać. Zapytałem w początkowych rozmowach z Samem, w jakim chce iść kierunku. A on powiedział: daj mi coś zimnego i coś gorącego. Na początek było „coś gorącego”, czyli Dzień Zmarłych w mieście Meksyk. – Mieszkam w Kalifornii i meksykańska kultura jest mi bardzo bliska – mówił scenograf. W paradzie wyeksponowano 10 potężnych makiet kościotrupów, z których najpotężniejsza miała 11 metrów i została zainspirowana pracami słynnego meksykańskiego autora litografii i ilustracji José Guadalupe Posady (1852–1913) – „La calavera Catrina”. 

Prawem wspomnianego kontrastu ekipa udała się w Alpy, by nakręcić ważną scenę w Hoffler Klinik. Gassner znalazł idealną lokalizację w austriackim alpejskim Sölden, gdzie mieści się restauracja ICE-Q, u szczytu wyciągu narciarskiego, na wysokości 3 tysięcy metrów. Wnętrza Hoffler Klinik powstały w słynnych Pinewood Studios w Londynie. By ułatwić zdjęcia, zbudowano dwa potężne betonowe tunele wyjściowe z kliniki – jeden w Londynie, drugi w Austrii. 

Kluczową scenę rzymską – spotkania Bonda z Oberhauserem, nakręcono w... Pinewood, gdzie zbudowano wielką dekorację wzorowaną na neapolitańskim Pałacu Królewskim w Caserta – Architektura wyraża w naszym filmie władzę i pychę. Dlatego jest tak potężna – tłumaczył scenograf. W Maroku, zwłaszcza w Tangerze, kręcono najbardziej romantyczne sceny filmu. Natomiast w Londynie powstał gabinet M (wzorowany na siedzibie M w wykonaniu Bernarda Lee), „jaskinia” Q oraz apartament Bonda. Producent Michael G. Wilson szczególnie upodobał sobie siedzibę Q: – Widzimy tu różne jego dziwne wynalazki oraz nowoczesne technologie. Prawdziwa pieczara szalonego naukowca! Broccoli wspominała, że najwięcej czasu zajęło projektowanie apartamentu Bonda, bo każdy miał o nim inne wyobrażenie. Ostatecznie zwyciężyły koncepcje Gassnera i Craiga. 

W scenach w Mexico City wzięło udział 1520 statystów, którzy byli każdego dnia przygotowywani przez 107 makijażystów przez trzy godziny. Kręcono na jednej z głównych ulic, na Zócalo, na Plaza Tolsa i w Gran Hotelu. Eksplozję w hotelu nakręcono w Pinewood. Natomiast autentyczne Zócalo zagrało w skomplikowanej scenie z helikopterem, nad którym utracono kontrolę. Za sterami specjalnie wyposażonej maszyny zasiadł słynny pilot-akrobata z teamu Red Bull, Chuck Aaron. Na oczach zgromadzonych na dole statystów rozgrywała się walka na pokładzie helikoptera. Gary Powell, koordynator kaskaderów, komentował: – Ta walka jest integralnie związana z opowieścią. W filmach o Bondzie praca kaskaderów służy fabule i bardzo nam się to podoba. Chris Corbould, odpowiedzialny za efekty specjalne i efekty związane z miniaturyzacją, mówił: – Staramy się, by wszystko wyglądało jak najbardziej realistycznie. Oczywiście czasem trzeba coś dodać, także komputerowo, ale trzymamy się powyższego założenia. Wspominał, że bardzo skomplikowane zdjęcia – lotnicze i z udziałem samochodów, zrealizowano w Austrii. Użyto w sumie ośmiu samolotów, a szczególnie trzeba było kontrolować scenę, w której samolot ścina drzewa i toczy się po zboczu. W dwa samoloty wbudowano skutery śnieżne i tak sfilmowano owo staczanie. Była jeszcze widowiskowa scena rozbicia się samolotu o stodołę. Na zboczu postawiono specjalnie dziesięć wiat i stodołę. Osiem wiat zakupiono w okolicy, przetransportowano i złożono na miejscu. Dwie zbudowano na wzór autentycznych. Największym problemem była pogoda. Na zboczu, gdzie planowano zdjęcia, za nic nie chciał się pojawić śnieg. Wreszcie filmowcy zmuszeni byli użyć 400 ton sztucznego śniegu. 

Scenę pogrzebu, w której Bond spotyka Lucię Sciarrę, kręcono w Rzymie, w Muzeum Cywilizacji Rzymskiej, przez cztery dni. Jednocześnie przez osiemnaście nocy druga ekipa pracowała nad widowiskową sceną pościgu samochodowego Bonda i Hinxa. Broccoli była z niej bardzo dumna: – Takiego pościgu nocnymi rzymskimi ulicami na pewno jeszcze nie widzieliście – twierdziła. Było to bardzo skomplikowane, ponieważ zdarzało się, że zgodę na zamknięcie ulic w ostatniej chwili cofano i trzeba było szukać rozwiązań zastępczych. Ostatecznie udało się zamknąć nawet ulice nad Tybrem oraz okolice Koloseum. Użyto aż osiem Aston Martinów DB10 i siedem Jaguarów C-X75. Corbould mówił: – Tu nie było miejsca na błędy. Kierowcy pędzili co najmniej setką. Nie mogliśmy ryzykować ich życia czy zdrowia, ani też jakiegokolwiek uszkodzenia zabytkowych budynków. 

Zanim rozpoczęto zdjęcia na Saharze, w okolicach Erfoud, uprzedzono tamtejszych mieszkańców o głośnych eksplozjach, jakie będą miały miejsce. Korzystano także z ich usług jako przewodników. Początkowo jednak prace uniemożliwiła potężna burza piaskowa. Wreszcie udało się dokonać kontrolowanej, widowiskowej eksplozji 2100 galonów nafty. W Londynie logistycznym wyzwaniem stała się zwłaszcza nocna scena na Tamizie z pędzącą łodzią i nisko lecącym helikopterem. Tygodniami trwało przygotowywanie właściwego oświetlenia rzeki oraz uzyskanie zgód na niski lot helikopterów. W dodatku właśnie podczas sześciu dni zdjęć w mieście odbywało się wiele masowych imprez. Wysłano ponad 11 tysięcy listów do właścicieli budynków z prośbą o umożliwienie lotów. Ze strony władz miasta każdej nocy było zaangażowanych w zdjęcia ponad 200 osób – policjantów, strażaków itp.

Najnowszy „Bond” to przełomowy moment w 50-letnim związku filmowego agenta z samochodami marki Aston Martin. Producent ten po raz pierwszy stworzył samochód specjalnie na potrzeby filmu. Takie pojazdy jak kultowy DB5, który zadebiutował w filmie „Goldfinger” (1964), DBS znany z „W tajnej służbie Jej Królewskiej Mości” (1969) czy choćby V8 Volante z „W obliczu śmierci” (1987) były dostępne w powszechnej sprzedaży. Natomiast nowy DB10 jest czymś zupełnie innym.

DB10 to samochód koncepcyjny. Jego podwozie bazuje na zmodyfikowanej platformie modelu V8 Vantage o wydłużonym rozstawie osi, pod maską zaś kryje się 4,7-litrowy silnik V8. Jego maksymalna prędkość szacowana jest na 305 km/h, a do 100 km/h rozpędza się w ciągu zaledwie 4,7 sekundy. Front maszyny przypomina swoim wyglądem pysk rekina, jako że grill jest cofnięty w stosunku do bocznej linii. Ta nowa interpretacja klasycznego grilla Astona Martina nadaje autu dyskretny i tajemniczy charakter. Wszystkie części nadwozia wykonane są z włókna węglowego, które pozostawiono w postaci niepolakierowanej na progach i tylnym dyfuzorze. W samochodzie nie otwiera się sama tylko maska, lecz cała przednia część nadwozia. W pokrywie nawiercono otwory zgodnie z mapą ciepła emitowanego przez silnik, dzięki czemu nie było konieczności umieszczania w niej typowego wlotu powietrza. Projektanci dołożyli wielu starań, aby boczna linia, biegnąca przez całą długość modelu DB10, przez swój elegancki, klasyczny wygląd nawiązywała wyraźnie do DB5. 

DB10 jest już szóstym Astonem Martinem występującym w filmie z Jamesem Bondem, przy czym zbudowano tylko 10 egzemplarzy. Osiem wykorzystano do kręcenia kluczowych scen w „Spectre”, a dwa pozostałe zbudowano w celach promocyjnych. Jeden z dodatkowych pojazdów będzie licytowany na cele dobroczynne w nadchodzącym roku.

Samochód występuje w zapierającej dech w piersiach nocnej scenie pościgu wiodącego ulicami Rzymu, gdy Hinx goni 007 w Jaguarze C-X75, kolejnym koncepcie naszpikowanym najnowocześniejszą technologią. Jaguar również jest mocno związany z serią filmów bondowskich, a C-X75 w niczym nie ustępuje DB10. – Program C-X75 to szczytowe osiągniecie Jaguara w dziedzinie inżynierii i projektowania – podkreślał Adrian Hallmark, dyrektor globalny ds. zarządzania marką. Faktycznie, C-X75 ma łączną moc przekraczającą 850 KM, dzięki silnikowi stanowiącemu majstersztyk techniki. Inspirowaną rozwiązaniami z Formuły 1 czterocylindrową jednostkę napędową o pojemności 1,6 litra wspomaga turbosprężarka i kompresor mechaniczny. Dzięki swojej siedmiobiegowej skrzyni samochód osiąga 160 km/h w czasie poniżej 6 sekund. Pierwszy prototyp C-X75 uzyskał ponad 320 km/h w testach, a teoretyczna maksymalna prędkość samochodu to 354 km/h. Koordynator popisów kaskaderskich na planie „Spectre”, Gary Powell, był pod wrażeniem. – Jaguar miał taką moc, że musieliśmy zdławić silnik, by reakcja na gaz nie była aż tak agresywna – mówił. We wspomnianej scenie pościgu po Rzymie brało udział, jak już nadmieniono, siedem jaguarów.

Tak się składa, że Jaguar C-X75 nie jest jedynym samochodem, za którego kierownicą zasiada Hinx. Umięśniony najemnik wsiada również do Land Rovera w scenie rozgrywającej się w Alpach. Tym razem także wykorzystano kilka takich terenówek, przy czym każda musiała być odpowiednio wzmocniona, by wykonywane popisy kaskaderskie były bezpieczne. Nadzorujący efekty specjalne Chris Corbould wyjaśniał: – Musieliśmy umieścić klatki bezpieczeństwa we wszystkich tych pojazdach. Następnie oddaliśmy je z powrotem do Land Rovera, by wykończył wnętrza w celu ukrycia wzmocnień. 

Te czarne pojazdy z napędem 4x4 możemy oglądać na śniegu podczas sceny kaskaderskiej z użyciem brytyjskiego lekkiego samolotu Britten-Norman BN-2 Islander, którym Bond goni Hinxa w decydującym momencie filmu. Choć projekt pochodzi z lat 60., kilkaset samolotów BN-2 Islander jest nadal użytkowanych przez komercyjnych przewoźników. Armia brytyjska i służby policyjne w Wielkiej Brytanii również korzystają z tego samolotu do dziś.

Łącznie wykorzystano osiem samolotów do nakręcenia różnych ujęć kaskaderskich. Dwie z tych maszyn były regularnie użytkowane na co dzień. Zostały wynajęte na potrzeby filmu i przemalowane zmywalną, czarną farbą. Kolejne dwa samoloty to tak naprawdę skorupy kadłuba. Przesuwano je po metalowym stelażu, rozłożonym nad autami terenowymi, a następnie rozbijano o specjalnie wybudowaną stodołę. Cztery pozostałe samoloty były samymi kadłubami, wyposażonymi, jak wspomniano wcześniej, w wewnętrzne skutery śnieżne. – Oznacza to, że gdy w filmie samolot spada, nasza ekipa kaskaderska mogła prowadzić go po zboczu za pomocą skuterów – tłumaczył Corbould. – Wydaje się, że pozbawiony skrzydeł samolot bezwolnie zjeżdża w dół, ale tak naprawdę jest on sterowany z wnętrza kadłuba.

A to jeszcze nie wszystkie środki transportu w „Spectre”. Warto również wymienić trzy różne helikoptery. Lekki samolot użytkowy McDonnell Douglas MD500E pokazany jest w Maroku, podczas gdy dwusilnikowy AgustaWestland AW109 stanowi nieodłączną część sceny kulminacyjnej na moście Westminster w Londynie. Jednak najbardziej znaczącym śmigłowcem jest prawdopodobnie Messerschmitt-Bölkow-Blohm Bo 105, kolejna lekka, dwusilnikowa maszyna, grająca główną rolę w emocjonującej scenie w mieście Meksyk. Bo 105 był pilotowany, jak wiadomo, przez akrobacyjnego pilota-kaskadera ze stajni Red Bull, Chucka Aarona, którego maszyna została zbudowana specjalnie z myślą o wykonywaniu różnych manewrów lotniczych, m.in. beczek i pikowania. W związku z wysokością, na jakiej znajduje się Mexico City, Aaron musiał przyhamować swoje zdolności akrobacyjne, przelatując nad głównym placem miasta, Zócalo. W tej ekscytującej scenie leciał zaledwie 9 m nad głowami statystów, podczas gdy dwóch kaskaderów wisiało na zewnątrz maszyny, wymieniając się ciosami.

· na miejsce zdjęć w Solden ekipa mogła się dostać tylko kolejką linową;
· Land Rovery i Range Rovery zostały przetransportowane w Alpy na wysokość 3 tysięcy metrów npm. za pomocą specjalnych skuterów śnieżnych; 
· w austriackiej miejscowości Obersilliach z 700 jej mieszkańców 50 wzięło udział w pracach nad filmem. W Austrii na 480 członków ekipy 250 było miejscowych; 
· w scenach pościgu samochodowego w Austrii wzięło udział 18 samochodów – 11 Defenderów i 7 Range Roverów, których konstrukcje zmodyfikowano w czasie 4 tygodni; 
· Bond zawitał po raz pierwszy do Mexico City od czasu „Licencji na zabijanie” (1989); 
· do sekwencji Dnia Zmarłych przygotowywano tłum statystów przez 3 i pół godziny; wydawanie kostiumów trwało 90 minut, a 2 i pół godziny – przygotowanie włosów i makijażu; 
· makijażyści i fryzjerzy użyli 187 luster z sygnałem świetlnym, podobnym do tego na skrzyżowaniach; 
· wszystkie kostiumy użyte w Meksyku przygotowali Meksykanie; 
· na plan w Mexico City statystów dostarczyło 12 autobusów eskortowanych przez policję; 
· nocą specjalny zespół 20 ludzi naprawiał i czyścił kostiumy, z myślą o kolejnym dniu zdjęciowym; 
· James Bond po raz pierwszy zawitał do Rzymu; 
· podczas prób i kręcenia filmu zużyto ponad tysiąc opon – podczas rzymskiej sceny pościgu na testy zużyto 400, a w czasie samego kręcenia – tylko 12.