Jest rok 1954. W USA trwa powojenny boom gospodarczy. Zachodzą fundamentalne zmiany nie tylko w gospodarce, ale i w dziedzinie kultury, zwłaszcza popularnej. Marilyn Monroe właśnie wyszła za słynnego sportowca Joe DiMaggio, Elvis Presley nagrał „That’s All Right” i „Blue Moon of Kentucky” dla Sun Studio w Memphis; potężny filmowy producent Walt Disney dozoruje prace budowlane w parku rozrywki Disneyland w Anaheim, w Kalifornii. Tymczasem w Illinois Ray Kroc (1902–1984), pięćdziesięciodwuletni biznesmen, próbuje się utrzymać na powierzchni, żyjąc z obwoźnej sprzedaży w ramach Prince Castle Sales. Handluje głównie wielofunkcyjnymi mikserami dla barów i restauracji samochodowych.

Gdy Ray żyje w ciągłych rozjazdach, wspierająca go od lat żona Ethel, która prowadzi ich wspólny dom w okolicach Chicago, zaczyna mieć serdecznie dość tymczasowości oraz kolejnych nietrafionych przedsięwzięć męża.

Uwagę Raya przyciąga któregoś dnia niezwykłe zamówienie opiewające na aż sześć multimikserów dla przydrożnej restauracji w San Bernardino. Komu potrzeba tyle sprzętu, by przyrządzać 30 napojów typu „milk shake” naraz? – zastanawia się biznesmen. Okazuje się, że to popularny lokal specjalizujący się w hamburgerach. Wkrótce Ray spotyka jego właścicieli, Dicka i Maca McDonaldów i doznaje olśnienia. Uważa, że błyskawiczne, przemysłowe przygotowywanie dobrej jakości dań, przy jak najskuteczniejszej kontroli kosztów produkcji, może stać się podstawą ekspansji na cały kraj. W każdej większej miejscowości na głównej ulicy znajdować się będą sąd, kościół i McDonald's – oto jego wizja.

McDonaldowie w czasach Wielkiego Kryzysu pracowali jako kierowcy dla Columbia Pictures. Zapragnęli jednak być sami dla siebie szefami. Najpierw otworzyli stoisko z hot dogami. Potem w swej restauracji w okolicach San Bernardino zaproponowali listę 27 zróżnicowanych dań. Udało im się uzyskać maksymalną efektywność dzięki tzw. „speedee system”, polegającemu na ścisłych procedurach sporządzania żywności połączonych z niespotykaną szybkością obsługi. Postawili na dania najpopularniejsze – hamburgery, frytki, soft-drinki.

Ray uzyskał od braci prawo do franczyzy. Docenił projekt zewnętrznego logo – słynnych złotych wrót – który stworzył Dick McDonald. Przekonał braci, że powinien stać się on znakiem rozpoznawczym sieci. Tak też się stało. Wkrótce znak przerodził się w rozpoznawalny powszechnie znak towarowy – ikonę kapitalizmu. W krótkim czasie Kroc doprowadził do otwarcia trzynastu franczyzowych restauracji, głównie w Chicago i okolicach. Myślał przy tym o dalszej ekspansji. Nawiązał zawodową i wkrótce także osobistą, gorącą relację z żoną właściciela jednej z franczyzowych restauracji – Joan Smith.

Raya frustrowało skromne jego zdaniem tempo rozwoju firmy, tym bardziej, że popadł w kłopoty finansowe spowodowane niewielkim stopniem własnego wkładu. Uważał, że skrupulatni bracia nie rozumieją jego wizji globalnego natarcia i spowalniają biznesowe działania... To wówczas doradca finansowy Raya Harry Sonneborn podpowiada mu drogę do sukcesu: niech kupi ziemię pod nowe lokale franczyzowe i wydzierżawi ją braciom. W ten sposób McDonaldowie będą mieli władzę tylko wewnątrz lokali, a Ray zostanie kluczowym graczem. W efekcie w 1961 Kroc zostaje prezesem spółki i przystępuje do swej wymarzonej ofensywy, która – jak wiadomo – przyniosła do dziś odczuwalne rezultaty.